Chris

Chris Cornell (1964-2017)

een hongerstaking vermomd

in mooie woorden

zorgvuldig gekozen
akkoorden als truc om de waarheid te achterhalen
hoe kon ik ooit nog achteruit
wilde meer dan ooit tevoren
draaide en draaide, rond en rond
totdat er niets anders meer bestond

ik heb nooit in je hoofd kunnen  komen

om mee te stromen

de vloed op mijn wangen wilde
liever niet weg

als protest duwde jij

voorwaarts keihard terug
tromgeroffel

en gitaar gegil

als voorbode voor je laatste vlucht

onbegrensd ongeremd

jouw binnen-kwaad en dwaalspoken

onbekend ongewenst

de sluipmoordenaars die in je woonden

je laatst geschonken geluid gestorven
het kraakt nog even door

zaagt haast zeurend in mijn oor
laat me weg drijven tot ver

achter de donkere horizon
waar mijn wereld onverwoestbaar
in tranen baadt

pas nu ik versta

dat zelfs aartsengelen je niet meer konden helpen

om de verpletterende regen

voor even weg te wassen

sla ik persoonlijk
jouw zwartste gaten in de opkomende zon

Marco van der Bij mei 2017

Ik mis je (voor opa)

Ik mis je (voor opa)

De korte grijze stoppelbaard, die ik zoek en snel weer achterlaat

waar shag zich mengt met vet gebakken vis, zoek ik mijn verleden

een vage vriend die onverstaanbaar praat, een warmhoudplaat waar de koffie op staat

de hele godvergeten morgen, pruttelt door tot in het heden

Refrein

Het is niet dat ik het niet begrijp, maar ik was nog lang niet klaar

het gevoel dat je alleen…..achterblijft, terwijl jij gewoon bent doodgegaan

Heb nog honderdduizend vragen, er is nog zoveel niet gezegd

zesenveertig  jaren, ben best een hele grote vent,

en toch…….ik mis je

Als ik denk dat je achter me staat, zie ik de leegte die me zwijgend aangaapt

een zwart gat vertegenwoordigt helemaal niks, is alles verdwenen

ik zie je silhouet in iedere straat, als ik ’s nachts beschonken naar huis toe ga

vertrouw mijn lauwe tranen toe aan de duisternis en gladde stenen

Als ik zondag laat mijn bed uit ga, een oude plaat opzet die krast en overslaat

Hoor ik jouw vingers op het ritme, niet snel tevreden

de pretogen waar het vuur in laait, het beeld brand op mijn netvlies als ik de kamer in staar

ik stamel jouw wijze woorden, ben bang om alles te vergeten

Marco van der Bij, 20-03-2017

Expo

Expositie Beeld–Spraak - Marco van der Bij

Bij Galerie Van Slagmaat - Leidsestraatweg 36, Woerden

Opening op zaterdag 28 januari a.s. om 15:00 uur

Met jeugdstadsdichteres Mathilde Kaptein en singer-songwriter Ivan van den Helder.

Woorden & beeldende kunst

Het is al vaak gedaan, een kunstenaar die een schilderij maakt en een dichter (Marco van der Bij) die er desgevraagd een passend gedicht bij maakt. Andersom ook, een schilder maakt een schilderij bij een bestaand gedicht. Minder vaak is het de dichter die het initiatief neemt en nog minder vaak verzamelt één dichter 22, voor hem aansprekende, kunstwerken en maakt er, vanuit hart en emotie, 22 gedichten bij. Eigenlijk dus een expositie van poëzie waarbij 22 schilderijen, beelden, sieraden en andere kunstvormen het “decor” vormen.

Educatie

Er zal aansluitend aan deze tentoonstelling in de poëzieweek ook nog educatie zijn in combinatie met scholen, als verlengstuk van de KUVO- poëzieprojecten die Marco al vier jaar op Woerdense basisscholen verzorgt. "Kinderen zijn gevoelig voor poëzie en ‘toveren’ soms met woorden tijdens het project. Ook de ‘strijd’ om het jeugddichterschap liet acht jeugdige ‘parels van de poëzie’ zien, en leverde de eerste ‘junior-stadsdichter’ van Woerden op (Mathilde Kaptein)."

De expositie Beeld–Spraak wordt mede mogelijk gemaakt door Cultuur Lokaal.

Plafond

Plafond

In dit zwaar bevochten einde

van een bezopen nacht

geloof zelfs ik

in wonderschoon ongewoon

zonder schroom

keer jij me je rug toe
laat je spaghetti bandjes achteloos
van je schouders zakken

billen baden schitterend
schimmig maanlicht verblind

ik zet mijn zinnen

op onbesproken dingen

verzin de geuren van je

wilde haar proef de smaak
van je zwetende druivenhuid
droom je handen die me bedwingen
als ik dronken van lust
tegen onbekende barrières stuit

jammer genoeg glij jij
bij dreigend ochtendgloren

in je oerlelijke zijde nachtjapon

ik weer terug waar in begon
één been buiten boord
in een draaiend bed
met ogen wijd open
gapend naar de bewegende vergeelde stukken
op het pas gewitte plafond

Marco van der Bij oktober 2016

Parijs

Ook dit zinloos
vergoten bloed
duwt weer wiggen
in onze harten
laat mijn vrienden
woorden roepen
die ik weiger
te verstaan

we richten
haast slaafs
pijlen op de zwaksten
prediken
oog om oog
berechten blind per groep
stuk voor stuk
zonder uitzondering
of proces

ik zie alleen nog water
proef alleen nog
mijn eigen zout
pak mijn pen
als wapen
en verdedig alleen
liefde
tot mijn laatste zucht

Marco van der Bij, 14-11-2015

Bondage

De bonte verzameling verhalen
vastgelijmd
inlevingsvermogen aangelijnd
alsof je een avontuur bestelt
van een beknopte menukaart

onvoorwaardelijk nooit echt
uitgezocht
de ruzies die ik niet uitvocht
beknellen mijn luchtpijp
voelen als een bondage
waar je niet om hebt gevraagd
liefdevol om je polsen gevlochten
vol valse beloften
die je vloekend
probeert te weerstaan

zachtjes trilt de lucht na
wanneer de maan eindelijk
mijn klaagzang verstaat
en vele generaties
luidkeels passeren
is zelfs de bundel
uit de halflege zaklamp
nu te fel

mijn donkerste kanten
vind ik soms
stiekem
het allermooist

Oorlog

Oorlog

Mijn eigen volk bestaat

voor mij al lang niet meer
vol van schaamte 
zou ik het liefste
willen vluchten

in deze wereld die dagelijks

het bloed van haar wangen wast
waarin zeeën en rivieren
alleen nog rood dreigen
te stromen
brengen bivakmutsen
in driedelig zwart
ongevraagd
de oorlog tot aan mijn voordeur
bombarderen ze
vers geboren kinderdromen
tot puin
gaan ze ver over grenzen
slaan ze
onder valse voorwendselen
alle hoop dood

met natte ogen
vraag ik mezelf af
welk belangrijk gesprek
ik dan miste
en waar en wanneer jij de waarde
van het mens zijn
vergat

Marco van der Bij, 10-10-2014